Op zoek naar Marcel

De zoektocht naar Marcel is begonnen.

Karlijn en ik gaan ons laten inspireren door Marcel Broodthaers,een Brusselaar die leefde van 1924 tot 1976.
Een paar dingen vallen op: hij was feitelijk een dichter, die pas naar beeldend werk overschakelde onder invloed van René Magritte, en wel meer specifiek diens 'Ceci n'est pas une pipe'. Tekst en poëzie zijn een belangrijk element in zijn werk, zijn werken staan vaak vol teksten, zitten vol woordspelingen, of worden door hemzelf in teksten becommentarieerd.Hij beschrijft het wetboek van strafrecht als zijn lievelingsboek, de teksten zijn zo weloverwogen, elk begrip wordt zorgvuldig gedefinieerd en beschreven, en toch is het zo voor interpretatie vatbaar. 
Hij beschrijft ook hoe sommige vormen 'onzichtbaar' worden, ze zijn volmaakt maar we zien ze niet meer, zoals de perfecte vorm van een ei. 
Zijn leven en werk ademt de geest van de jaren '60 en '70, zo nam hij in '68 ook deel aan een bezetting van het Museum van Schone Kunsten, om een nieuwe cultuurpolitiek te eisen. 
Dit is al een topje van de ijsberg, er is nog heel wat meer te vertellen over deze bijzondere kunstenaar, meer in een volgende aflevering van 'Op zoek naar Marcel'.

onmuzische thuiskomst

Het verkeer ging vlot, ik was bijna thuis, toen ik moest remmen voor een politiecombi die de weg versperde. Geen probleem, ik ging rechts, achter de hoek ben ik thuis. In de zijstraat zag ik een donkere auto en twee mannen met walkie talkies. Op de hoek van de straat een politieauto en een agent met walkietalkie en een kogelvrije vest. 

In onze straat liep ook zo een figuur rond, ik vond een parkeerplaats, vroeg aan een agent wat er aan de hand is? 'We zoeken een persoon', een mooi formeel antwoord. 

Ik kwam thuis, klopte even aan het raam en werd vlug opengedaan, de overbuurvrouw, Karin, was bij ons.

Ze was tijdens het pianospelen opgeschrokken van mensen die aan haar deur en garagepoort rammelden. Haar man was in Düsseldorf, op een of andere voetbalmanifestatie waar sommige mensen een wonderlijk groot belang in stellen. In paniek was ze bij ons binnengevlucht, ondertussen stopte er een auto waar enkele gewapende mannen uitsprongen, agenten bleek later, die haar tuin inrenden. Ik kreeg eerst een aantal verwarde verhalen te horen, ondertussen daverde het glas van de veranda van de overvliegende helicopters.

Een spannende en verwarde situatie, ik voelde even aan de achterdeur, die niet op slot was, en sloot ze af. 

Ondertussen liepen er allerlei figuren over straat met helmen en kogelvrije vesten. Toen een knal en een vuurpijl, de helicopter deed nog meer daveren, geroep.... 

Ik wou zo graag vertellen over ons prachtige kunstwerk, ('t is toch waar hé Robin), en de leuke les van Yves over muzische taal waar we een ander woord voor moeten zoeken, maar ik vond geen belangstellend publiek. 

Tenslotte, zoals in elk goed verhaal, werden de schurken gevat. Karin kon met een bang hart terug naar huis, haar man kwam thuis van de Düsseldorfse match en de rust keerde weer.

Toen we gingen slapen vroeg ik aan Veerle, mijn vrouw, om toch even onder het bed te kijken. Ze keek niet, dus heb ik dat maar even gedaan.

Oef, er lagen alleen stofvlokken.

Verhalen verzamelen

Achterafgedachte. 

Ik heb feitelijk nog een verzameling, waarbij jullie me kunnen helpen. Ik verzamel verhalen, vertelbare verhalen of verhalen die vertelbaar te maken zijn. 

Het kapsalon in het Stem is een plaats die verhalen doet groeien, daar zou een verhaal passen over Julia,  een meisje met veel rosse krullen...

Maar terug naar mijn vraag, ik heb een hele verzameling boeken met verhalen, Afrikaanse, Egyptische, het land van Waas (ook heel exotisch), Roald Dahl, Andersen, Grimm... Prentenboeken zijn vaak de bron van geweldig leuke verhalen, sommigen zitten verstopt in een roman, andere in een krantenartikel.
Als je zo een verhaal tegenkomt, en je kunt het missen, ben ik altijd heel dankbaar wanneer je het mij bezorgt. Je hoeft het niet in te pakken, 't is om direct te gebruiken. 

groetjes 

Wim

Goeie ouwe Dulle Griet en de muzoproblemen van S.

De Dulle Griet woont hier niet ver vandaan. Vrijdag was ik met Dieuwke (14) in Antwerpen, en we zijn even bij haar langsgegaan, lerarenkaart en 1 euro en hop, we waren bij Griet.  Echt toch wel de moeite, een bizar schilderij van de oude Pieter Breughel, heel Jeroen Boschachtig. Jammer genoeg was het museum slecht verlicht, je kunt de details niet goed zien. Het is een soort fantasy-apocalyptisch stripverhaal, of een aanklacht tegen de oorlog.

 

 Het is in ieder geval iets bijzonder: een vrouw met een zwaard in een nachtmerrielandschap. 

Als je in de buurt bent, moet je maar eens gaan kijken, het is maar een 500 meter van de Groenplaats en de Meir (in  Antwerpen dus, voor wie deze straatnamen niks zeggen). 

's Avonds een gesprek met een kameraad die op zijn 35ste  net de lerarenopleiding  is begonnen voor volwassenen. Hij heeft zijn werk opgezegd en is enthousiast om les te geven, maar hij krijgt nachtmerries van het feit dat hem plots een blokfluit in de handen wordt gestopt en dat hij daarop moet leren spelen. Dit ligt hem echt niet, en hij vreest dat dit hem zal aangerekend worden. Is dit in alle lerarenopleidingen een verplicht instrument? Moet een onderwijzer een instrument kunnen bespelen? Ik ben benieuwd wat collega's hiervan denken.